Gazeteci milleti, Cumhurbaşkanı'nın karşısına oturuyor.
İlk soru:
"Askeri darbe olur mu?"
İkinci soru:
"Asker muhtıra verir mi?"
Üçüncü soru:
"Çatışma mı, değişim mi?"
Ertesi gün neredeyse tüm manşet ve yorumlar bu konuya ayrılıyor.
Başbakan, Genelkurmay karargâhında Komutan'la görüşüyor.
Siyaset meydanı toz duman!
Yorumlar, Başbakan'ın Genelkurmay'dan nasıl bir yüz ifadesiyle çıktığına dair...
Böyle bir ülke olur mu?
Daha doğru deyişle:
Böyle bir ülkede rejimin istikrarlı bir işleyişinden, demokrasi ve hukuk devletinin oturmuşluğundan söz edilebilir mi?
Geçiniz!
Bakın, Türkiye sivil-asker ilişkilerini birinci sınıf demokrasilerdeki gibi hukuk rayına sokamadığı sürece bu ülkenin kapısını kalıcı ve gerçek istikrar biraz güç çalar.
Bu bakımdan Mehmet Ali Birand'ın dünkü yazısı ilginçti. "Şimdi AKP, TSK'ya balans ayarı yapıyor" başlığını taşıyan yazısının bir bölümü şöyleydi:
"Ak Parti, başta Türk Silahlı Kuvvetleri'ni fazla rahatsız etmek istemeyen bir tutum takınmıştı. Komutan ile belirli bir sınır çerçevesinde uyum içinde kalmayı denemiş ve bu ortamı bir oranda Genelkurmay Başkanı Orgeneral Özkök ile de bulabilmişti.
Ancak sonrası gelmedi.
2007'deki Çankaya savaşları, Başbakan Erdoğan'ın nasırına basılmasıyla sonuçlandı. Genel seçimlerde oy oranını artıran AKP, kapanma davasından da kıl payıyla kurtulunca harekete geçti.
2008'den itibaren Türk Silahlı Kuvvetleri'ne 'ince ayar' yapılmaya başlandı.
Adına da Ergenekon dendi.
Toplum, ilk defa asıl gücün kimin eline geçtiğini, Ergenekon sürecinde gördü.
Türk toplumunun geçmişten bu yana görmeye alıştığı, hatta tabulaştırdığı birçok kavram yıkıldı.
İlk defa, Türk Silahlı Kuvvetleri'nin, kimilerine fiilen katıldığı, kimilerini desteklediği birçok gizli kalmış, yasadışı örgütlenmeler ortaya çıktı.
İddiaların bir bölümü abartılı, diğer bölümü yalan dahi olsa, geri kalanı toplumun kafasında soru işaretleri yaratmaya yetti. 'Ateş olmayan yerden duman çıkmaz' inancı yaygınlaştı.
Asker-Sivil koalisyonu ve çetevâri oluşumlara komutanların adının karışması çok büyük bir kesimi şaşırttı.
Eskiden 'dokunulmaz' sayılan, sivil iktidarın, hatta TBMM'nin soruşturmalarına dahi (Susurluk soruşturmasındaki gibi) yanıt vermeyen komutanların gözaltına alınmaları, evlerinde polisin araştırma, karargâhlarda sivil yargıçların inceleme yapması, ülkedeki güç dengesinin nasıl değiştiğinin en simgesel gelişmeleriydi."
Bu satırların altını çizin.
Doğrudur, Ergenekon sürecinde Türkiye siyaseti köklü bir değişikliğin sinyallerini vermeye, özellikle askerle ilgili tabular yıkılmaya başladı.
Bu tarihlere kadar Ankara'da yerleşik bir kanı vardı. Milletin oyuyla seçim sandığından çıkanların, hükümetlerin manevra alanını son tahlilde asker belirler, kırmızı çizgiler onun tarafından çizilir. Türkiye'nin ekonomi dışındaki bazı temel meseleleriyle ilgili olarak son söz, günü geldiğinde, kapalı kapılar arkasında asker tarafından söylenir.
Şimdi değişmeye başlayan işte budur.
Çankaya'ya 2007'de Abdullah Gül'ün çıkması da bu değişim sürecini hızlandırdı.
Artık oyun daha farklı oynanmaya başladı. Şu günlerde yaşanmakta olan kafa karışıklığı da bundan kaynaklanıyor.
Dileriz, Mehmet Ali Birand'ın balans ayarı diye tarif ettiği bu durum, demokrasi ve hukuk açısından gerekli kurumsallaşmaya kavuşturulur.
Böylece sivil sivilliğini, asker askerliğini bilir ve herkes de rahat eder.

http://www.milliyet.com.tr/Yazar.aspx?aType=YazarDetay&ArticleID=1183752&AuthorID=63&Date=09.01.2010&b=AKPden Silahli Kuvvetlere balans ayari&a=Hasan Cemal&KategoriID=4&ver=54